Britt Libot

“Schatteke”, zegt mijn oma met een warme blik in haar oplettende ogen. Ze legt haar benige, zongebruinde hand op mijn mollig, negenjarig polsje. Ik kijk benieuwd naar haar op, terwijl mijn ijsje met discobolletjes zich verwachtingsvol een weg naar beneden lekt op mijn hand. “Schatteke”, herhaalt ze. “Is ’t lekker?” Ik knik zo enthousiast dat mijn lange, vuilblonde haren gelukkig meedansen. Mijn oma is de liefste. “Vergeet ge wel niet, wat oma altijd zegt?”, zegt ze met een zuinige glimlach rond haar felgekleurde lippen. “Want ge weet het, hé… Elk…read more

Mama staat in mijn slaapkamer te schuimbekken met het bewijsmateriaal in haar handen. Papa staat achter haar te schuifelen – een trieste, lichtelijk gegeneerde blik in zijn ogen. Hij probeert zijn ogen te laten rusten op een neutraal voorwerp, maar falend schieten ze onrustig alle kanten uit. Zijn jongste, zijn enige, werd immers op het matje geroepen door vrouwlief – en krijgt momenteel flink de wind van voren. Ik ben alleen thuis, want ik ben… “…wel al 6 jaar, he, seg. ’t Is wel goed geweest zeker, met al die…read more